We zijn er bijna!
Door: José
Blijf op de hoogte en volg José
01 Juni 2015 | Zuid-Afrika, Cato Ridge
Sawubona!
Lieve lezers,
Het is inmiddels alweer een lange tijd geleden dat ik weer iets van mij heb laten horen via deze weg. De tijd lijkt hier vrij snel te gaan en er gebeurt zoveel. Inmiddels ben ik de dagen aan het aftellen voordat ik weer naar huis kom. Het is vandaag 1 juni wat betekend dat het nog 9 dagen duurt voordat ik op het vliegtuig stap richting Dubai.
Deze laatste week is het belangrijk dat ik mijn schoolproject afmaak. Het is mogelijk dit thuis ook te doen, maar het is hier makkelijker overleggen met mijn opdrachtgever. Om van haar een goedkeuring te krijgen wil ik het hier afmaken. Het gaat vrij goed, na even gewacht te hebben op de juiste documenten ben ik nu een inhaalslag aan het maken en is het (hopelijk) binnen een paar dagen af. Naast het maken van het schoolproject ben ik ook al bezig met het thuiskomen, het inpakken van de koffer en het vakantie vieren in Dubai.
Alle ervaringen die ik hier op God’s Golden Acre heb opgedaan zal ik meenemen toch ben ik benieuwd hoe gemakkelijk ik weer mij aan zal passen aan mijn leven thuis in Nederland. Denkend aan mijn werk en de stress die gepaard gaat met het naar school gaan en de trein halen vrees ik dat het lastig gaat worden. Daar waar ik hier best een relaxed leven leidt de zogenoemde “Afrikaanse tijd” aanhoudt, wat betekend dat je de activiteit doet als je er aan toe komt en anders de volgende dag, zal dat in Nederland wel weer anders zijn. Al die mensen die naar hun telefoon staan te staren op het station en beginnen te zuchten als de trein 2 minuten te laat is (daar was ik er niet zo heel lang geleden nog één van) lijken me niet een prettig vooruitzicht om naast te staan. Vooral niet nu hier de mensen graag een gesprekje met je aanknopen en altijd vragen hoe het gaat, al is het maar een retorische vraag.
Het achterlaten van deze plek zal misschien nog wel lastiger zijn dan verwacht. Ik merk dat ik toch een betere band met de kinderen hier heb opgebouwd dan dat ik in eerste instantie had gedacht. Vorige week is hier een meisje waarmee ik samenwerk geadopteerd, dit is een rare gebeurtenis geweest. Een paar weken van te voren hoorden we dat de adoptie zo goed als rond is en dat haar nieuwe ouders haar zouden opkomen halen. Terwijl ik met een aantal meiden op vakantie was naar Kaapstad en de Garden Route heeft het meisje GGA verlaten om haar nieuwe leven te beginnen in Amerika. Voor haar een enorme kans en ondanks dat ze al 10 is echt wel iets waar ze blij mee zal zijn. Een moeilijke gebeurtenis voor ons maar vooral voor de kinderen die hier achterblijven, waarvan er een aantal hopen dat ze ook geadopteerd kunnen worden en weer andere niet weten hoe ze zich moeten voelen. Het is lastig hiermee om te gaan, vooral omdat je weet dat het nog maar kort duurt voordat wij zelf ook weer terug naar Nederland gaan om waarschijnlijk nooit meer terug te komen.
Het samenwerken met de kinderen heeft nog altijd wat voeten in de aarde en is niet altijd gemakkelijk. Vooral de jongste meiden kunnen een houding aannemen waar je u tegen kunt zeggen. Het is lastig om te zien hoe een meisje van vijf zich gedraagt alsof ze 16 is, gewoon om maar aandacht te krijgen. Ze weet dat ze schattig is en vaak de aandacht krijgt. Op het moment dat de kinderen zo’n houding aannemen is het lastig om door te zetten en ze te helpen met hun huiswerk. Wel is het leuk om te zien dat als je terug komt van vakantie dat zelfde vijfjarige meisje op je afkomt rennen met de woorden ‘ik heb je gemist!’.
Naast het samenwerken met de kinderen zijn er een aantal vakanties geweest, zo ben ik met twee andere meiden naar de Drakensbergen gegaan. Een bergketen die de grens van de provincie KwaZulu Natal aangeeft (de provincie waar ik verblijf). Daar hebben we een mooie tour gedaan die ons naar het hoogste punt van de bergen heeft gebracht, zo’n 3000+ meter boven zeeniveau. Is weer eens wat anders dan Almere wat beneden het zeeniveau ligt.
Mijn laatste grote vakantie zit er net weer op. Afgelopen vrijdag ben ik terug gekomen uit Port Elisabeth. Waar we vanuit Kaapstad heen gereden zijn. Samen met drie andere meiden ben ik een week eerder naar Kaapstad gevlogen en hebben we lekker de toerist uitgehangen. De stad Kaapstad is een vrij toeristische stad waarin je je al snel op je plek voelt. Natuurlijk de toeristische dingen zoals Robben eiland en de Tafelberg gezien, daarnaast nog een mooie toer gedaan naar Kaap de Goede Hoop en een wijntoer langs verschillende wijnproeverijen. Vanuit Kaapstad hebben we de Garden Route genomen naar Port Elisabeth. In vier dagen tijd hebben we iets meer dan 900 kilometer gereden. Super leuk om een keer aan de ‘verkeerde’ kant van de weg te rijden. Ondanks dat de naam van de route lijkt te suggereren dat het gaat om een aantal mooie tuinen (gardens) waar je doorheen rijdt, is daar niets van waar. Het is een route die loopt langs de kust van Zuid-Afrika van west naar oost. Eentje met mooie stranden en helderblauwe zeeën, geweldige haarspeldbochten door de bergen en langzame vrachtwagens die bergop bijna niet vooruit komen. Heerlijk om even een weekje er tussenuit te zijn en te genieten van onze vrijheid!
Als mensen mij vragen of ik hier ooit nog een keer terug zou willen komen is mijn standaard antwoord dat ik dat nog niet weet. Het is niet een al te luxe leven wat we hier leiden. De leidingen springen waar je bij staat, het raam valt eruit en het is een wonder dat mijn bed nog niet is ingestort. Daarnaast zou je dan terug komen voor de kinderen, die er niet altijd behoefte aan hebben, dus eigenlijk doe je het voor je zelf. Het terugkomen op GGA is misschien iets wat er nooit in zal zitten en ik ben dan ook benieuwd hoe dat zal zijn als ik weer thuis ben.
Het is grappig om te horen hoe iedereen hier romantiseert over thuis, oh mijn eigen bed en een douche die wel altijd warm water heeft. Het eten thuis is veel beter dan hier en zelfs mijn werk lijkt me weer super leuk om te doen.
Het leven hier heeft me laten zien dat het lastig is om met 9 anderen in 1 huis te wonen en hoe iedereen anders over dingen denkt. Het heeft me laten inzien dat mijn leven in Nederland helemaal niet zo slecht is als dat het leek en dat ik blij mag zijn met de vrienden & familie die ik om mij heen heb.
De mensen en ervaringen hier hoop ik nooit te vergeten. Voor de zekerheid ga ik nog veel foto’s maken en verhalen opschrijven.
Aan de ene kant kan ik niet wachten tot ik weer thuis ben en aan de andere kant wordt het erg lastig om deze plek te verlaten. Het liefst zou ik het inpakken en afscheid nemen overslaan om gewoon gelijk door te vliegen naar huis. Helaas zit dit er niet in en is een goed afscheid ook belangrijk.
Nog een paar dagen en dan door naar Dubai, nog even 3 dagen bij komen van alle inpak stress en emoties van het afscheid nemen (met natuurlijk een beetje sight-seeing), om vervolgens op 13 juni weer daadwerkelijk huiswaarts te keren.
Wens me succes met inpakken en tot ziens in Nederland!
Veel liefs,
José!
Lieve lezers,
Het is inmiddels alweer een lange tijd geleden dat ik weer iets van mij heb laten horen via deze weg. De tijd lijkt hier vrij snel te gaan en er gebeurt zoveel. Inmiddels ben ik de dagen aan het aftellen voordat ik weer naar huis kom. Het is vandaag 1 juni wat betekend dat het nog 9 dagen duurt voordat ik op het vliegtuig stap richting Dubai.
Deze laatste week is het belangrijk dat ik mijn schoolproject afmaak. Het is mogelijk dit thuis ook te doen, maar het is hier makkelijker overleggen met mijn opdrachtgever. Om van haar een goedkeuring te krijgen wil ik het hier afmaken. Het gaat vrij goed, na even gewacht te hebben op de juiste documenten ben ik nu een inhaalslag aan het maken en is het (hopelijk) binnen een paar dagen af. Naast het maken van het schoolproject ben ik ook al bezig met het thuiskomen, het inpakken van de koffer en het vakantie vieren in Dubai.
Alle ervaringen die ik hier op God’s Golden Acre heb opgedaan zal ik meenemen toch ben ik benieuwd hoe gemakkelijk ik weer mij aan zal passen aan mijn leven thuis in Nederland. Denkend aan mijn werk en de stress die gepaard gaat met het naar school gaan en de trein halen vrees ik dat het lastig gaat worden. Daar waar ik hier best een relaxed leven leidt de zogenoemde “Afrikaanse tijd” aanhoudt, wat betekend dat je de activiteit doet als je er aan toe komt en anders de volgende dag, zal dat in Nederland wel weer anders zijn. Al die mensen die naar hun telefoon staan te staren op het station en beginnen te zuchten als de trein 2 minuten te laat is (daar was ik er niet zo heel lang geleden nog één van) lijken me niet een prettig vooruitzicht om naast te staan. Vooral niet nu hier de mensen graag een gesprekje met je aanknopen en altijd vragen hoe het gaat, al is het maar een retorische vraag.
Het achterlaten van deze plek zal misschien nog wel lastiger zijn dan verwacht. Ik merk dat ik toch een betere band met de kinderen hier heb opgebouwd dan dat ik in eerste instantie had gedacht. Vorige week is hier een meisje waarmee ik samenwerk geadopteerd, dit is een rare gebeurtenis geweest. Een paar weken van te voren hoorden we dat de adoptie zo goed als rond is en dat haar nieuwe ouders haar zouden opkomen halen. Terwijl ik met een aantal meiden op vakantie was naar Kaapstad en de Garden Route heeft het meisje GGA verlaten om haar nieuwe leven te beginnen in Amerika. Voor haar een enorme kans en ondanks dat ze al 10 is echt wel iets waar ze blij mee zal zijn. Een moeilijke gebeurtenis voor ons maar vooral voor de kinderen die hier achterblijven, waarvan er een aantal hopen dat ze ook geadopteerd kunnen worden en weer andere niet weten hoe ze zich moeten voelen. Het is lastig hiermee om te gaan, vooral omdat je weet dat het nog maar kort duurt voordat wij zelf ook weer terug naar Nederland gaan om waarschijnlijk nooit meer terug te komen.
Het samenwerken met de kinderen heeft nog altijd wat voeten in de aarde en is niet altijd gemakkelijk. Vooral de jongste meiden kunnen een houding aannemen waar je u tegen kunt zeggen. Het is lastig om te zien hoe een meisje van vijf zich gedraagt alsof ze 16 is, gewoon om maar aandacht te krijgen. Ze weet dat ze schattig is en vaak de aandacht krijgt. Op het moment dat de kinderen zo’n houding aannemen is het lastig om door te zetten en ze te helpen met hun huiswerk. Wel is het leuk om te zien dat als je terug komt van vakantie dat zelfde vijfjarige meisje op je afkomt rennen met de woorden ‘ik heb je gemist!’.
Naast het samenwerken met de kinderen zijn er een aantal vakanties geweest, zo ben ik met twee andere meiden naar de Drakensbergen gegaan. Een bergketen die de grens van de provincie KwaZulu Natal aangeeft (de provincie waar ik verblijf). Daar hebben we een mooie tour gedaan die ons naar het hoogste punt van de bergen heeft gebracht, zo’n 3000+ meter boven zeeniveau. Is weer eens wat anders dan Almere wat beneden het zeeniveau ligt.
Mijn laatste grote vakantie zit er net weer op. Afgelopen vrijdag ben ik terug gekomen uit Port Elisabeth. Waar we vanuit Kaapstad heen gereden zijn. Samen met drie andere meiden ben ik een week eerder naar Kaapstad gevlogen en hebben we lekker de toerist uitgehangen. De stad Kaapstad is een vrij toeristische stad waarin je je al snel op je plek voelt. Natuurlijk de toeristische dingen zoals Robben eiland en de Tafelberg gezien, daarnaast nog een mooie toer gedaan naar Kaap de Goede Hoop en een wijntoer langs verschillende wijnproeverijen. Vanuit Kaapstad hebben we de Garden Route genomen naar Port Elisabeth. In vier dagen tijd hebben we iets meer dan 900 kilometer gereden. Super leuk om een keer aan de ‘verkeerde’ kant van de weg te rijden. Ondanks dat de naam van de route lijkt te suggereren dat het gaat om een aantal mooie tuinen (gardens) waar je doorheen rijdt, is daar niets van waar. Het is een route die loopt langs de kust van Zuid-Afrika van west naar oost. Eentje met mooie stranden en helderblauwe zeeën, geweldige haarspeldbochten door de bergen en langzame vrachtwagens die bergop bijna niet vooruit komen. Heerlijk om even een weekje er tussenuit te zijn en te genieten van onze vrijheid!
Als mensen mij vragen of ik hier ooit nog een keer terug zou willen komen is mijn standaard antwoord dat ik dat nog niet weet. Het is niet een al te luxe leven wat we hier leiden. De leidingen springen waar je bij staat, het raam valt eruit en het is een wonder dat mijn bed nog niet is ingestort. Daarnaast zou je dan terug komen voor de kinderen, die er niet altijd behoefte aan hebben, dus eigenlijk doe je het voor je zelf. Het terugkomen op GGA is misschien iets wat er nooit in zal zitten en ik ben dan ook benieuwd hoe dat zal zijn als ik weer thuis ben.
Het is grappig om te horen hoe iedereen hier romantiseert over thuis, oh mijn eigen bed en een douche die wel altijd warm water heeft. Het eten thuis is veel beter dan hier en zelfs mijn werk lijkt me weer super leuk om te doen.
Het leven hier heeft me laten zien dat het lastig is om met 9 anderen in 1 huis te wonen en hoe iedereen anders over dingen denkt. Het heeft me laten inzien dat mijn leven in Nederland helemaal niet zo slecht is als dat het leek en dat ik blij mag zijn met de vrienden & familie die ik om mij heen heb.
De mensen en ervaringen hier hoop ik nooit te vergeten. Voor de zekerheid ga ik nog veel foto’s maken en verhalen opschrijven.
Aan de ene kant kan ik niet wachten tot ik weer thuis ben en aan de andere kant wordt het erg lastig om deze plek te verlaten. Het liefst zou ik het inpakken en afscheid nemen overslaan om gewoon gelijk door te vliegen naar huis. Helaas zit dit er niet in en is een goed afscheid ook belangrijk.
Nog een paar dagen en dan door naar Dubai, nog even 3 dagen bij komen van alle inpak stress en emoties van het afscheid nemen (met natuurlijk een beetje sight-seeing), om vervolgens op 13 juni weer daadwerkelijk huiswaarts te keren.
Wens me succes met inpakken en tot ziens in Nederland!
Veel liefs,
José!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
